Hallo... of een korte poging om mezelf voor te stellen.
Ik ben Elias De Bruyne, geboren in 1988, opgegroeid in Kalmthout, een klein dorp in België, tussen Antwerpen en de Nederlandse grens. Al van kinds af aan ben ik gefascineerd door de natuur en theater. Mijn moeder nam ons als kind vaak mee naar jeugdtheater HETPALEIS in Antwerpen en speelde zelf in een amateurgezelschap. Ik wist al gauw: later wil ik ook spelen. Toch zijn daar veel omwegen voor nodig geweest.
Ik werkte eerst als tuinman. Hier ontstond mijn passie voor de natuur maar ook al voor het maken en creëren van vormgegeven werelden. Later werkte ik als podiumtechnieker bij NTgent, kapitein Winokio en The Rythm junks. Na deze ‘kleine’ omweg kwam ik terecht bij de Mime Opleiding (afgestudeerd in 2016). Ik ontdekte een fysicaliteit in mij en ook een verborgen maker, vormgever en schrijver. Ik begon met het maken van solovoorstellingen waarvan ik schrijver, ontwerper en speler tegelijk was. Na mijn afstuderen ging ik hier mee verder bij Zaal 3 van Het Nationale Theater, Frascati, MaasTD en uiteindelijk kwam ik terecht bij Theater Artemis. Daar vond ik mijn weg als acteur in de voorstellingen van Jetse Batelaan en onder hun vleugels heb ik me de laatste jaren verder ontwikkeld als autonoom maker met de ondersteuning van Plan Brabant. In 2022 werd De voorstelling met misschien wel de langste opkomst ooit genomineerd voor de VSCD Mime & Preformance-prijs op het Nederlandse theaterfestival.
Mijn voorstellingen zijn beeldend, absurdistisch, muzikaal, poëtisch en bewegend. Er zit geen verhaal in en daarom misschien juist ook weer wel. Ik maak over wat er in mijn gedachten zit; over alles en van alles. Over de liefde, natuur, het klimaat en het leven. Hoe het leven zou moeten zijn? Je ne sais pas, dat is Frans voor, ik weet het niet. Ik ben ook geen heilige, geen verkozene. Ik ben zoals een vogelaar, ik kijk, ik zie, ik voel, ik twijfel, ik neem gedachten mee in bed. Slapeloze nachten. Het enige wat ik zou willen, is mensen even anders te doen kijken naar onze wereld. De vrijheid van een kunstenaar benutten om vrij te durven denken/ schrijven/ zijn. Om mensen vanuit een ander perspectief te laten kijken naar de alledaagse dingen die we voortdurend doen. Met ogenschijnlijk nietszeggende titels, affiches, teksten waarover de voorstelling niet gaat, probeer ik zoveel en tegelijkertijd zo weinig mogelijk te zeggen. Als ik iets maak, wil ik het de mensen laten ervaren. De noodzaak om te verklaren is er niet, de belevenis spreekt voor zich en is iets individueels. Dat is het schone eraan, dat je iets of niets kunt voelen bij een kunstwerk. Dat je het niet moet begrijpen om het te kunnen voelen.
‘Op onnavolgbare wijze lijkt hij iedere keer te willen zeggen dat hij eigenlijk niks te zeggen heeft. En daarmee zegt hij tegelijkertijd weer heel veel. Het is zeldzaam om zo’n bijzondere performer, vormgever, schrijver en bedenker verenigd te zien in één persoon.’
